BeZaVa toegelicht
De Wet BeZaVa is een afkorting voor: Wet beperking ziekteverzuim en arbeidsongeschiktheid vangnetters. Deze wet wordt ook wel Modernisering Ziektewet genoemd en is op 1 januari 2013 ingevoerd. Vanaf 1 januari 2017 is de wetswijziging met de laatste maatregelen afgerond.
Waarom Wet BeZaVa?
Het langdurig ziekteverzuim en instroom in de Wet WIA van vangnetters (zieke medewerkers zonder werkgever) ligt nog steeds op een onverminderd hoog niveau. En bovendien blijft dit stijgen. In de ogen van de regering is dit ongewenst en zijn maatregelen nodig om dit terug te dringen. Daarvoor is de Wet BeZaVa ingevoerd.
De overheid wil daarmee ook de langdurige arbeidsongeschiktheid van vangnetters terugdringen en deze groep prikkelen om sneller weer aan het werk te gaan. Zo wil de overheid de instroom via de Werkhervattingsregeling Gedeeltelijk Arbeidsgeschikten (WGA-instroom) verminderen. Ook is met de Wet BeZaVa het eigenrisicodragerschap voor werkgevers uitgebreid.
Voor wie is de Wet BeZaVa?
De Wet BeZaVa is in het leven geroepen voor de werkgever, maar heeft wel gevolgen voor de medewerker. Wat zijn dan de gevolgen voor medewerkers? Voor een medewerker veranderen de uitkeringsrechten van de Ziektewet. Een belangrijke verandering is het wijzigen van het arbeidsongeschiktheidscriterium. Dit betekent dat sommige medewerkers na 1 jaar ziekte geen uitkering meer ontvangen uit de Ziektewet. En misschien afhankelijk worden van andere sociale voorzieningen zoals mogelijk de Werkloosheidswet of Bijstand.
Wet BeZaVa richt zich op vangnetters zonder werkgever
Vangnetters zijn zieke medewerkers die geen werkgever meer hebben zoals:
- Zieke WW-gerechtigden.
- Zieke uitzendkrachten.
- Zieke medewerkers van wie het dienstverband is gestopt tijdens hun ziekte (medewerkers waar de werkgever gedifferentieerde Ziektewet- en WGA-premie voor betaalt aan de Belastingdienst of verantwoordelijk voor is als eigenrisicodrager).
- Medewerkers die binnen vier weken na einde van de arbeidsovereenkomst ziek worden. Voor deze groep geldt een belangrijke uitzondering: als aan een medewerker een WW-recht is toegekend, dan valt hij buiten de financiële verantwoordelijkheid van de werkgever.
In het kader van de Wet BeZaVa wordt alleen de schadelast van deze twee laatste groepen aan de werkgever toegerekend.
Wat is er veranderd vanaf 1 januari 2017?
Wat is er veranderd voor werkgevers die eigenrisicodrager zijn?
Bent u als werkgever eigenrisicodrager WGA? Dan was u dat tot 1 januari 2017 alleen voor vaste medewerkers. Flexwerkers waren tot 1 januari 2017 verzekerd via het UWV. Vanaf 1 januari 2017 is dit veranderd en geldt eigenrisicodragerschap voortaan altijd voor vaste medewerkers én flexwerkers.
Met de wetswijziging van Wet BeZaVa bent u als werkgever dus ook verantwoordelijk voor de WGA-lasten en re-integratie van uw arbeidsongeschikte flexwerkers. Dit betekent voor u als eigenrisicodrager een uitgebreider WGA-risico dan voor 1 januari 2017. U bent dan maximaal 10 jaar verantwoordelijk voor zowel uw arbeidsongeschikte vaste medewerkers als flexwerkers.
Wat is er veranderd voor werkgevers die geen eigenrisicodrager zijn?
Tot 1 januari 2017 betaalde u voor vaste medewerkers en flexwerkers aparte gedifferentieerde premies (WGA-vast en WGA-flex). Vanaf 1 januari 2017 worden deze premies samengevoegd tot één gedifferentieerde WGA-premie. U betaalt vanaf dat moment één gedifferentieerde premie voor vaste medewerkers én flexwerkers samen.
Deze premie brengt de Belastingdienst bij u in rekening. Wel blijft het onderscheid tussen kleine werkgevers (sectorpremie), middelgrote werkgevers (mix van sector en eigen schade) en grote werkgevers (eigen schade) van toepassing.
◄ Terug naar overzicht WIA